Αν δεν με ήξερα καλά, δεν θα μου έκανα παρέα,
αλλά έλα που γεννήθηκα με μένα σιαμαία,
κι είμαι δεμένος πάντα με το άλλο μου εγώ,
εκείνο που κρατώ κρυφό μέχρι να πέσει η αυλαία.
Σκέφτομαι διάφορα τελευταία,
μεγάλα λόγια δεν έχουν ανάγκη κεφαλαία,
η πιο μεγάλη προσωπικότητα που 'χα δει
φερόταν σαν μικρό παιδί, γι' αυτό ήταν σπουδαία.
Τη νέα μου ζωή θα χαρακτήριζα μοναχικά ωραία
βρήκα μια πλευρά από το νόμισμα και το 'ριξα,
θέμα χρόνου να μάθεις ότι το παν είναι αλλού
άσε τι νόμιζες και τι νόμιζα.
Φόρεσα τα μάτια σου και τρόμαξα που είδα πως με είδες
γεράκι σημαίνει πετάω πάνω από ελπίδες
κι ό,τι διακρίνω γράφω, διακρίνω πάγο,
έλα πιο κοντά για να σε μάθω.
Πολίτες όνειρα γλυκά,
φιλικά προσκείμενος σ' εκείνο που σε αφυπνίζει πάντα,
έκανες λάθος που νομίζεις ότι έφτασες στο φως
είναι απλά μια λάμπα.
Φαίνομαι μικρός και μάλλον θα’ μαι παρών στο να θυμάμαι
πόσο εύκολα γεννιέσαι και πεθαίνεις
είμαι ενήμερος
μονάχα έρωτας και πίκρα μου μένει απ’ το λαό
και μάλιστα για το πρώτο δεν είμαι σίγουρος.
Σίγουρα δεν είμαι τόσο σίγουρος
γιατί δεν είσαι σίγουρη και με κοιτάς αμφίβολα,
λέω ν' αλλάξω στάση
σήμερα ζωγραφίζω σύννεφα
μ' εκείνο το λευκό που πάντα ήθελα.
Χ.Μ.
Υστερόγραφο
Κάθε ματιά ξανά μας φέρνει πιο κοντά
και θυμάμαι όλα τα βράδια που μιλούσες μαζί μου,
θυμάμαι που δεν έβγαινε η αναπνοή μου.
Με τη βροχή τους τοίχους με μανία να χτυπά
και να μη με νοιάζει,
γιατί όσο κι αν με τρομάζει
σε θέλω ξανά πιο κοντά.
Σ' αυτή τη ζωή που όλα ασπρόμαυρα μοιάζουν
μιλιά απ'το στόμα δεν τολμά να βγει.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περιμένω την αυγή
να χαράξει επιτέλους σ' αυτόν τον άγριο κόσμο.
Βγες απ'το σπίτι και δώσε μου δυο πινέλα,χαρτί,χαμόγελα και φαντασία.
Ας φτιάξουμε έναν κόσμο που να έχει αξία...
Τα αμάξια γρήγορα το δρόμο να περνάνε
κι εσύ να με κοιτάζεις με μάτια λυπημένα.
Αχ, να ήξερες τι σημαίνεις, μάτια μου, για μένα.
Σ' έναν κόσμο που μυρίζει καμένο η αισιοδοξία μας καράβι βουλιαγμένο.
Σε ένα όνειρο όπου κανείς δεν πανηγυρίζει,
ποιος βρίσκει δύναμη τον κόσμο να γυρίσει;
Μα σήκω επάνω!
Ήρθε η ώρα να ακούσεις, να αφουγκραστείς ό,τι σε περιμένει.
Είναι η ζωή σου όχημα που δεν αναμένει.
Ίσως κάποια στιγμή όλα να τα καταλάβεις,
ίσως να' ναι αργά και το τρένο να χάνεις.
Μα να μη φοβηθείς!
Μη ρωτάς για χαμένους...
Ψάξε μέσα σου για δρόμους φωτισμένους.
Ξύπνα γρήγορα πριν το νόημα χάσεις,
σ' άλλους ουρανούς μην κοιτάς να αποδράσεις.
Πάρε με αγκαλιά, έλα και πάμε.
Να μου γελάς, ποτέ μην το ξεχνάς,
να χαμογελάς.
Στα μάτια τους άλλους βαθιά να κοιτάς.
Και ποιος ξέρει;
Ίσως κάποια στιγμή ρόδινα να γίνουν όλα πάλι.
Τα όνειρα πραγματικότητα να γίνονται
κι αυτή η γλυκιά η ζάλη από παντού να ξεχειλίζει,
τους πάντες να γεμίζει, τα πάντα να φωτίζει.
Μα έχω μια απορία...
Όταν με ακούς να σου φωνάζω με τόση μανία πως σ'αγαπώ,
γιατί τα μάτια κατεβάζεις και τα κλάματα βάζεις;
Γιατί την πλάτη μου γυρίζεις, την πόρτα κλείνεις και το όνειρο ξανασβήνεις;
Α.Μπ.
Άκου, άκου το τέμπο!
Είναι ο χορός που μου χρωστάς,
χωρίς αυτόν εγώ δεν φεύγω.
Είναι που δεν μιλώ πολύ,
μα έτσι κι αλλιώς δεν αρκούν οι λέξεις
ένα συναίσθημα να εκφραστεί.
Μεσολαβούν τόσα νοήματα,
μα γεφυρώνεται το χάσμα,
όταν ακολουθείς τα βήματα.
Ένα σου άγγιγμα αρκεί
Είναι το χάδι που μπορεί να πει πιο πολλά από ένα φιλί.
Και δεν μιλάμε, ούτε κοιτιόμαστε πια.
Στο δωμάτιο τα φώτα είναι κλειστά.
Κι αν έχει νόημα να βλέπουμε όνειρα,
είναι γιατί ψάχνουμε πυγολαμπίδες παίζοντας τυφλόμυγα.
Κι αν συνεχίζεις στο σκοτάδι να χορεύεις,
είναι γιατί δεν έμαθες να τρέχεις
είναι γιατί οι ανηφόρες σε κουράζουν
Γιατί μου μοιάζουν, γιατί σου μοιάζουν.
Κοφτές ανάσες, βαριά τα πόδια και αφήνομαι.
Αφέσου, θα σε πιάσω, σου τ' ορκίζομαι.
Κι αν τύχει κατά λάθος να ξεφύγω απ' το ρυθμό,
μην πεις κακία,
θα έχουμε ακόμα μια ευκαιρία...
Υ.Γ. Το μέρος που χαιρετηθήκαμε για πρώτη φορά
έτυχε να είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που χαιρετηθήκαμε την τελευταία.
Ένας πεζόδρομος έξω από έναν σταθμό του αστικού.
Να που ζήσαμε κι εμείς - οι χλιαροί - κάτι που να θυμίζει ταινία!
Χ.Μ.
Σ' έχω ερωτευτεί
Σαν χάνομαι στον κόσμο μου, τα μάτια σου θυμάμαι.
Δυο μάτια πράσινα, πανέμορφα, με λάμψη αληθινή.
Που τα ζηλεύουν ο Θεός και όλοι οι αγγέλοι,
Γιατί αυτά είναι μαγικά, μιλάνε στη σιωπή.
Σαν βυθιστώ στις σκέψεις μου,το γέλιο σου ακούω
Που είναι σαν νανούρισμα στης νύχτας τη σιωπή.
Και μες του ανέμου τη βουή σαν πέπλο με τυλίγει
Κι εγώ πετώ ελεύθερη, μακριά από τη γη.
Σαν με κρατάς στα χέρια σου, χορεύει η καρδιά μου
Θαρρείς με βήμα σταθερό σε σένα οδηγεί.
Εάν τη θέλεις, πάρτηνε, χωρίς αυτήν θα ζήσω,
μα αυτή χωρίς εσένα αδυνατεί να ζει.
Όταν ζυγώνει το πρωί, σε νιώθω εκεί σιμά μου
Και τρυφερά να με ξυπνάς με ένα σου φιλί.
Όχι, δεν είναι όνειρο που έρχεται στο νου μου
Είναι που ξέρω πια καλά πως σ'έχω ερωτευθεί.
Ι.Α.
Σε περιμένουνε
Τους ακούω να χειροκροτάνε
Βγες απ' το καμαρίνι γρήγορα
Οι θεατές για αίμα διψάνε
κι είναι περισσότερο υποκριτές απ' τους ηθοποιούς.
Σου είπα να φύγουμε κι εσύ με ρώταγες για πόσο
Μα ο Έρωτας καμία σχέση δεν έχει με ερωτήσεις
ούτε μετριέται σε μέρες και μήνες
Όσοι κρατούν πισινές δεν είναι ερωτευμένοι
κι όποιος ονειρεύεται να ξεφύγει
οφείλει πρώτα να ξυπνήσει.
Μα εσύ κοιμάσαι ακόμα
και προτιμάς το σανίδι απ' τη ζωή.
Λες κι έχουν καμιά διαφορά πέραν της υποχρέωσης να υπακούς στον σκηνοθέτη.
Αυτοσχεδίασε για να σωθείς
Αγνόησε τα εύσημα των ηλιθίων
και τα παλαμάκια τους
Τι ξέρουν μωρέ κι αυτοί από θέατρο;
Χ.Μ.
Η ζωή μου στο κενό
Έφυγες τόσο νωρίς,
ανυποψίαστα κι αθόρυβα.
Ποτέ δεν το περίμενα.
Απλά γύρισα και τότε εσύ δεν ήσουν εκεί.
Σε αναζήτησα παντού,
αλλά πουθενά δεν σε βρήκα.
Μπάζει συνεχώς η σκιά σου
από το παράθυρο του δωματίου μου.
Σε σκέφτομαι κάθε βράδυ
και δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου
σαν τις στάλες της βροχής πάνω στα ανθισμένα τριαντάφυλλα.
Η απουσία σου είναι ένα κενό
βαθιά ριζωμένο στην καρδιά μου.
Η σκέψη σου έρχεται και φεύγει
σαν το τρένο μέσα στην καταχνιά.
Πονάω πολύ, όταν σκέφτομαι ότι δεν θα ξαναγυρίσεις πίσω...
Ε.Π.
Η βροχή πέφτει πάνω μας
αλλά δεν με ενδιαφέρει
γιατί είμαι μαζί σου
κι εσύ μπορείς να κάνεις τον κόσμο να λάμπει.
Δεν μετράει ο τόπος κι ο χρόνος.
Ας είμαι μόνο μαζί σου κι όλα αλλάζουν.
Ε. Τζ.
Νιφάδες χιονιού
πέφτουν απ' την ανθισμένη κερασιά.
Παρατήρησε τι ωραία που είναι!
Πέφτει ο ήλιος
πάνω στα φυλλώματά της
κι αυτή ξαναγεννιέται.
Επικρατεί ησυχία
καθώς μόνο το αεράκι
της μιλά και της κρατάει συντροφιά.
Κοίτα,
τα άνθη της κερασιάς γεννιούνται
τα λουλούδια ανθίζουν.
Μαζί με τον καθαρό αέρα
έρχονται και τα πουλιά
χορεύοντας σε ξέφρενο ρυθμό.
Όλα μεγαλώνουν,
τα φύλλα πρασινίζουν
και τα άνθη μοσχοβολούν.
Ε.Π.
Υστερόγραφο
Κάθε ματιά ξανά μας φέρνει πιο κοντά
και θυμάμαι όλα τα βράδια που μιλούσες μαζί μου,
θυμάμαι που δεν έβγαινε η αναπνοή μου.
Με τη βροχή τους τοίχους με μανία να χτυπά
και να μη με νοιάζει,
γιατί όσο κι αν με τρομάζει
σε θέλω ξανά πιο κοντά.
Σ' αυτή τη ζωή που όλα ασπρόμαυρα μοιάζουν
μιλιά απ'το στόμα δεν τολμά να βγει.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περιμένω την αυγή
να χαράξει επιτέλους σ' αυτόν τον άγριο κόσμο.
Βγες απ'το σπίτι και δώσε μου δυο πινέλα,χαρτί,χαμόγελα και φαντασία.
Ας φτιάξουμε έναν κόσμο που να έχει αξία...
Τα αμάξια γρήγορα το δρόμο να περνάνε
κι εσύ να με κοιτάζεις με μάτια λυπημένα.
Αχ, να ήξερες τι σημαίνεις, μάτια μου, για μένα.
Σ' έναν κόσμο που μυρίζει καμένο η αισιοδοξία μας καράβι βουλιαγμένο.
Σε ένα όνειρο όπου κανείς δεν πανηγυρίζει,
ποιος βρίσκει δύναμη τον κόσμο να γυρίσει;
Μα σήκω επάνω!
Ήρθε η ώρα να ακούσεις, να αφουγκραστείς ό,τι σε περιμένει.
Είναι η ζωή σου όχημα που δεν αναμένει.
Ίσως κάποια στιγμή όλα να τα καταλάβεις,
ίσως να' ναι αργά και το τρένο να χάνεις.
Μα να μη φοβηθείς!
Μη ρωτάς για χαμένους...
Ψάξε μέσα σου για δρόμους φωτισμένους.
Ξύπνα γρήγορα πριν το νόημα χάσεις,
σ' άλλους ουρανούς μην κοιτάς να αποδράσεις.
Πάρε με αγκαλιά, έλα και πάμε.
Να μου γελάς, ποτέ μην το ξεχνάς,
να χαμογελάς.
Στα μάτια τους άλλους βαθιά να κοιτάς.
Και ποιος ξέρει;
Ίσως κάποια στιγμή ρόδινα να γίνουν όλα πάλι.
Τα όνειρα πραγματικότητα να γίνονται
κι αυτή η γλυκιά η ζάλη από παντού να ξεχειλίζει,
τους πάντες να γεμίζει, τα πάντα να φωτίζει.
Μα έχω μια απορία...
Όταν με ακούς να σου φωνάζω με τόση μανία πως σ'αγαπώ,
γιατί τα μάτια κατεβάζεις και τα κλάματα βάζεις;
Γιατί την πλάτη μου γυρίζεις, την πόρτα κλείνεις και το όνειρο ξανασβήνεις;
Α.Μπ.
Άκου, άκου το τέμπο!
Είναι ο χορός που μου χρωστάς,
χωρίς αυτόν εγώ δεν φεύγω.
Είναι που δεν μιλώ πολύ,
μα έτσι κι αλλιώς δεν αρκούν οι λέξεις
ένα συναίσθημα να εκφραστεί.
Μεσολαβούν τόσα νοήματα,
μα γεφυρώνεται το χάσμα,
όταν ακολουθείς τα βήματα.
Ένα σου άγγιγμα αρκεί
Είναι το χάδι που μπορεί να πει πιο πολλά από ένα φιλί.
Και δεν μιλάμε, ούτε κοιτιόμαστε πια.
Στο δωμάτιο τα φώτα είναι κλειστά.
Κι αν έχει νόημα να βλέπουμε όνειρα,
είναι γιατί ψάχνουμε πυγολαμπίδες παίζοντας τυφλόμυγα.
Κι αν συνεχίζεις στο σκοτάδι να χορεύεις,
είναι γιατί δεν έμαθες να τρέχεις
είναι γιατί οι ανηφόρες σε κουράζουν
Γιατί μου μοιάζουν, γιατί σου μοιάζουν.
Κοφτές ανάσες, βαριά τα πόδια και αφήνομαι.
Αφέσου, θα σε πιάσω, σου τ' ορκίζομαι.
Κι αν τύχει κατά λάθος να ξεφύγω απ' το ρυθμό,
μην πεις κακία,
θα έχουμε ακόμα μια ευκαιρία...
Υ.Γ. Το μέρος που χαιρετηθήκαμε για πρώτη φορά
έτυχε να είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που χαιρετηθήκαμε την τελευταία.
Ένας πεζόδρομος έξω από έναν σταθμό του αστικού.
Να που ζήσαμε κι εμείς - οι χλιαροί - κάτι που να θυμίζει ταινία!
Χ.Μ.
Σ' έχω ερωτευτεί
Σαν χάνομαι στον κόσμο μου, τα μάτια σου θυμάμαι.
Δυο μάτια πράσινα, πανέμορφα, με λάμψη αληθινή.
Που τα ζηλεύουν ο Θεός και όλοι οι αγγέλοι,
Γιατί αυτά είναι μαγικά, μιλάνε στη σιωπή.
Σαν βυθιστώ στις σκέψεις μου,το γέλιο σου ακούω
Που είναι σαν νανούρισμα στης νύχτας τη σιωπή.
Και μες του ανέμου τη βουή σαν πέπλο με τυλίγει
Κι εγώ πετώ ελεύθερη, μακριά από τη γη.
Σαν με κρατάς στα χέρια σου, χορεύει η καρδιά μου
Θαρρείς με βήμα σταθερό σε σένα οδηγεί.
Εάν τη θέλεις, πάρτηνε, χωρίς αυτήν θα ζήσω,
μα αυτή χωρίς εσένα αδυνατεί να ζει.
Όταν ζυγώνει το πρωί, σε νιώθω εκεί σιμά μου
Και τρυφερά να με ξυπνάς με ένα σου φιλί.
Όχι, δεν είναι όνειρο που έρχεται στο νου μου
Είναι που ξέρω πια καλά πως σ'έχω ερωτευθεί.
Ι.Α.
Σε περιμένουνε
Τους ακούω να χειροκροτάνε
Βγες απ' το καμαρίνι γρήγορα
Οι θεατές για αίμα διψάνε
κι είναι περισσότερο υποκριτές απ' τους ηθοποιούς.
Σου είπα να φύγουμε κι εσύ με ρώταγες για πόσο
Μα ο Έρωτας καμία σχέση δεν έχει με ερωτήσεις
ούτε μετριέται σε μέρες και μήνες
Όσοι κρατούν πισινές δεν είναι ερωτευμένοι
κι όποιος ονειρεύεται να ξεφύγει
οφείλει πρώτα να ξυπνήσει.
Μα εσύ κοιμάσαι ακόμα
και προτιμάς το σανίδι απ' τη ζωή.
Λες κι έχουν καμιά διαφορά πέραν της υποχρέωσης να υπακούς στον σκηνοθέτη.
Αυτοσχεδίασε για να σωθείς
Αγνόησε τα εύσημα των ηλιθίων
και τα παλαμάκια τους
Τι ξέρουν μωρέ κι αυτοί από θέατρο;
Χ.Μ.
Η ζωή μου στο κενό
Έφυγες τόσο νωρίς,
ανυποψίαστα κι αθόρυβα.
Ποτέ δεν το περίμενα.
Απλά γύρισα και τότε εσύ δεν ήσουν εκεί.
Σε αναζήτησα παντού,
αλλά πουθενά δεν σε βρήκα.
Μπάζει συνεχώς η σκιά σου
από το παράθυρο του δωματίου μου.
Σε σκέφτομαι κάθε βράδυ
και δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου
σαν τις στάλες της βροχής πάνω στα ανθισμένα τριαντάφυλλα.
Η απουσία σου είναι ένα κενό
βαθιά ριζωμένο στην καρδιά μου.
Η σκέψη σου έρχεται και φεύγει
σαν το τρένο μέσα στην καταχνιά.
Πονάω πολύ, όταν σκέφτομαι ότι δεν θα ξαναγυρίσεις πίσω...
Ε.Π.
Η βροχή πέφτει πάνω μας
αλλά δεν με ενδιαφέρει
γιατί είμαι μαζί σου
κι εσύ μπορείς να κάνεις τον κόσμο να λάμπει.
Δεν μετράει ο τόπος κι ο χρόνος.
Ας είμαι μόνο μαζί σου κι όλα αλλάζουν.
Ε. Τζ.
Νιφάδες χιονιού
πέφτουν απ' την ανθισμένη κερασιά.
Παρατήρησε τι ωραία που είναι!
Πέφτει ο ήλιος
πάνω στα φυλλώματά της
κι αυτή ξαναγεννιέται.
Επικρατεί ησυχία
καθώς μόνο το αεράκι
της μιλά και της κρατάει συντροφιά.
Κοίτα,
τα άνθη της κερασιάς γεννιούνται
τα λουλούδια ανθίζουν.
Μαζί με τον καθαρό αέρα
έρχονται και τα πουλιά
χορεύοντας σε ξέφρενο ρυθμό.
Όλα μεγαλώνουν,
τα φύλλα πρασινίζουν
και τα άνθη μοσχοβολούν.
Ε.Π.
Είναι η αγάπη…
Δίχως λέξεις και
δίχως διαδρομή,
δίχως τέλος και δίχως αρχή,
το συναίσθημα αυτό
χιλιοδιαβασμένο.
Η πηγή της θλίψης και
της ευτυχίας,
της παρουσίας και
ταυτόχρονα της απουσίας.
Κι όπου γνωρίζεις την αγάπη,
αντικρίζεις τον
ίδιο σου τον εαυτό.
Όταν
κάποιος αγαπάει,
άλλοτε δακρύζει,
άλλοτε πονάει
κι άλλοτε
είναι ευτυχισμένος.
Όταν κάποιος
αγαπά,
είτε πλημμυρίζει
από θλίψη είτε από χαρά,
θα βγει
κερδισμένος…
γιατί έμαθε να
αγαπά!
Ν.Κ.
Το αύριο
Ο χρόνος κυλά τόσο
γρήγορα…
Φεύγει μέσα από τα
χέρια μας,
ξεγλιστρά
ανάμεσα από τα δάχτυλά μας
σαν την άμμο…
Κι εμείς δεν το
καταλαβαίνουμε…
Εμείς απλά ζούμε!
Ζούμε για να θυμόμαστε το χθες,
για να δεχόμαστε το σήμερα
και να περιμένουμε το αύριο.
Το απρόσωπο και αβέβαιο αύριο
Που δεν ξέρουμε ποιο θα είναι…
Β.Γ.
Χαθήκανε τα
όνειρα
Και σπάσαν τα
αισθήματα
Συντρίμμια
και απόνερα
Ακούσια
συνθήματα.
Αγκάθι σε βαθιά πληγή
Απήγαγαν το
φως σου
Δεν ξέρεις
πλέον πού θα βγει
Ψάχνεις τον
εαυτό σου.
Χτυπάνε
βίαια, πονάς
Παίρνεις μια
καραμέλα
Τους δείχνεις
έτσι πως νικάς
Έρωτας δίχως
τρέλα.
Τα δάκρυα μαζεύεις πια
Ήρθε η
ώρα να πετάξεις
Η ελπίδα
ζύγωσε ξανά
Τρέξε να
την αρπάξεις.
Κι όπως σε
σπρώχνουν
Άνοιξε, να φύγεις, τα φτερά σου
Να πέσεις
εύχονται, κοιτούν
Διώξ’ τους απ’
την καρδιά σου.
Στο δάσος της υπομονής
Έχτισες τη ζωή
σου
Άξιος είσαι μαχητής
μεγάλη η
αντοχή σου!
Ε.Ζ
Μην κλαις
με τα δάκρυα τίποτα δεν κερδίζεις,
τη βιόλα, πριν να ξεραθεί,
πρέπει να την ποτίζεις.
Δεν ξέρεις τι είναι να πονείς
και να σου λένε οι άλλοι
δεν είσαι άνδρας που άφησες το δάκρυ να προβάλλει.
Τα γεράματα δεν σε προστατεύουν από τον έρωτα,
αλλά ο έρωτας σε προστατεύει
απ' τα γεράματα.
Εφτιάξαμε μιαν εποχή
που φίλος δεν υπάρχει
στους χίλιους να βρεθεί κανείς
κι αυτός συμφέρον θα' χει.
Εγώ πουλι μου σ' έμαθα
τα δυο φτερά ν' ανοίγεις,
μα δεν εσκέφθηκα ποτέ
μια μέρα πως θα φύγεις.
Ήντα το θέλω κι αν γυρνάς
κι είσαι μετανιωμένη
δεν χρησιμεύει το νερό
σε βιόλα ξεραμένη.
Β.Π.
