"Να' σαι καλά, δάσκαλε" του Γ. Ιωάννου

Δείτε το διήγημα του Γ.Ιωάννου σε μορφή comic:

Μπορείτε να ακούσετε και την ανάγνωση του διηγήματος από τον ηθοποιό Γρηγόρη Βαλτινό:

https://www.youtube.com/watch?v=cnCawBglYCg

Ας μάθουμε κάποια πράγματα για τον συγγραφέα:

 Ο Γιώργος Σορολόπης (όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Γιώργου Ιωάννου) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1927. Σπούδασε στο τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης και για ένα διάστημα υπηρέτησε ως βοηθός στην έδρα της Αρχαίας ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της πόλης. Εργάστηκε ως φιλόλογος αρχικά σε ιδιωτικά σχολεία στην Αθήνα και σε άλλα μέρη της Ελλάδας και στη συνέχεια σε δημόσια σχολεία σε διάφορες περιοχές της χώρας. Από το 1962 και για δύο χρόνια δίδαξε στο ελληνικό γυμνάσιο στη Βεγγάζη της Λιβύης. Το 1974 ορίστηκε μέλος της Επιτροπής για τη συγκρότηση ανθολογίου κειμένων λογοτεχνίας για το Δημοτικό σχολείο, καθώς και για την ανανέωση των Νεοελληνικών Αναγνωσμάτων του Γυμνασίου. Πέθανε στα 58 του χρόνια.

                                                       

Το 1959 εξέδωσε την πρώτη ποιητική του συλλογή 'κιβώτια' και εννιά χρόνια αργότερα ακολούθησε η συλλογή 'Τα χίλια δέντρα'. Στράφηκε οριστικά στην πεζογραφία το 1964, με μια συλλογή 22 πεζογραφημάτων με τίτλο Για ένα φιλότιμο.

Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την παράδοση και κατέγραψε και εξέδωσε δημοτικά τραγούδια, παραμύθια και έργα του Θεάτρου Σκιών. 

Επίσης μετέφρασε και σχολίασε έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. 

Κύρια λογοτεχνική ενασχόληση όμως του Ιωάννου υπήρξε η πεζογραφία, όπου καθιέρωσε ένα εντελώς προσωπικό ύφος και τρόπο γραφής, από το οποίο επηρεάστηκαν αρκετοί μεταγενέστεροι συγγραφείς. Τα κυριότερα πεζά του που εκδόθηκαν μέχρι τον θάνατό του είναι:

Η Σαρκοφάγος, συλλογή πεζών με 29 κείμενα (1971)

Η μόνη κληρονομιά, συλλογή πεζών με 17 κείμενα (1974)

To δικό μας αίμα, (Πρώτο Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας 1978) (1978)

Επιτάφιος Θρήνος (1980)

Ομόνοια (1980)

Κοιτάσματα (1981)

Πολλαπλά κατάγματα (1981)

Περί εφήβων και μη (1982)

Εύφλεκτη χώρα (1982)

Καταπακτή (1982)

Η πρωτεύουσα των προσφύγων (1984)

Ο της φύσεως έρως (1986)

Επίσης στίχοι του μελοποιημένοι κυκλοφόρησαν σε δίσκο,με τον τίτλο,Κέντρο διερχομένων, σε μουσική, ενορχήστρωση Νίκου Μαμαγκάκη. Τραγουδούν: Δημήτρης Ψαριανός, Δημήτρης Κοντογιάννης και Ελευθερία Αρβανιτάκη, LYRA 1982

Ανήκει στη μεταπολεμική πεζογραφία και συγκεκριμένα στη σχολή της Θεσσαλονίκης, στους λογοτέχνες εκείνους δηλαδή που έδρασαν στη Θεσσαλονίκη τις δεκαετίες του 40 και του 50. Αντλεί τα θέματα του από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, από τον πόλεμο και την κατοχή και από τα χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου. Χαρακτηριστικά της γραφής του είναι η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ο εξομολογητικός τόνος, το αυθεντικό και άμεσο ύφος, η ειλικρίνεια και η κατάργηση της γραμμικής χρονικής αφήγησης, η ειρωνεία και ο αυτοσαρκασμός.

                 Ο τίτλος του διηγήματος "Να'σαι καλά,δάσκαλε"

Είναι η φράση με την οποία ένας μαθητής με χιούμορ εκφράζει το ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη του στον δάσκαλο που του έμαθε να αγαπά και να σέβεται τη λαϊκή του παράδοση.

                                            

Δύο διαφορετικά μοντέλα διδασκαλίας

Ο καθηγητής δεν ακολουθεί τον συνηθισμένο τρόπο διδασκαλίας αλλά χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που διαθέτει για να φέρει τα παιδιά κοντά στην παράδοση. Αξιοποιεί τη συζήτηση, τις εκδρομές στη φύση, το τραγούδι, το χορό και οπτικοακουστικό υλικό. Έτσι το μάθημα του γίνεται πρωτότυπο, ξεχωριστό και διασκεδαστικό για τα παιδιά.

                                    Μαθητική πονηριά

Ο αφηγητής κατέφυγε σε μια μικρή πονηριά προκειμένου να κάνει την εργασία του, η οποία όμως γίνεται αντιληπτή από τον καθηγητή που δεν τον μαλώνει και δεν τον προσβάλλει αλλά τον παρακινεί με ένα διακριτικό σχόλιο να κάνει καλύτερη εργασία. Ένας άλλος μαθητής όμως αντί για δημοτικά τραγούδια φέρνει ένα τραγούδι ενός συνθέτη της εποχής του. Με αφορμή αυτό το γεγονός ο συγγραφέας δίνει το μήνυμα στο τέλος ότι η ζωή στις πόλεις αλλοιώνει τόσο πολύ τον άνθρωπο που ξεχνά τις ρίζες του, αποκόπτεται από το παρελθόν του και τις παραδόσεις του και είναι δύσκολο να επανασυνδεθεί με αυτές.

Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο ενικό ή πληθυντικό πρόσωπο και σε τρίτο πρόσωπο. Όταν συμμετέχει ο ίδιος στα γεγονότα είναι ομοδιηγητικός, ενώ όταν αφηγείται την πονηριά του συμμαθητή του γίνεται ετεροδιηγητικός.

                                           

Τι είναι ο λαϊκός πολιτισμός που τόσο αγαπά ο δάσκαλος;

Ο όρος "Λαϊκός Πολιτισμός" καλύπτει ένα ευρύ πεδίο δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων . Ειδικότερα, μπορεί κάποιος σήμερα να αναφερθεί στην "υλική" και την "άυλη" πολιτιστική κληρονομιά, με βάση τις μαρτυρίες που έχουν διασωθεί έως τις μέρες μας. Ο λαϊκός πολιτισμός έχει αποτυπωθεί μέσα από ένα πλούσιο φάσμα δραστηριοτήτων: παραδοσιακοί χοροί και δημώδης μουσική, κεντητική και υφαντική τέχνη, μεταξουργία, αγγειοπλαστική, αρχιτεκτονική, ξυλογλυπτική, καλαθοπλεκτική, λαϊκή ποίηση, λαϊκά παραμύθια,παροιμίες,ανέκδοτα,ήθη και έθιμα, γιορτές και πανηγύρια, δημοτική γλώσσα, αργυροχρυσοχοΐα , θέατρο σκιών (Καραγκιόζης), τοπική κουζίνα.

Τα βίντεο προέρχονται από το Youtube και οι πληροφορίες από τη Βικιπαίδεια.