Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης ΙΙ

Γ. Σεφέρης

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ’ όνομά της
Ωραία που φύσηξε ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή .

Με τι καρδιά, με τι πνοή, 
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!

κι αλλάξαμε ζωή.

Λίγο ακόμα θα ιδούμε

Λίγο ακόμα θα ιδούμε

Τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν

τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν

τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν

Λίγο ακόμα θα ιδούμε

Λίγο ακόμα θα ιδούμε

τα μάρμαρα να λάμπουν, να λάμπουν στον ήλιο

κι η θάλασσα να κυματίζει

Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε

Λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα

Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε

Λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα

Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι

γκρινιάζει κάποιος φωνογράφος

πες μου τι να της πω Χριστέ μου

τώρα συνήθισα μονάχος

Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι

λόγια για λόγια κι άλλα λόγια

αγάπη πού `ναι η εκκλησιά σου

βαρέθηκα πια στα μετόχια

Αχ, αν ήταν η ζωή μας ίσια

πώς θα την πέρναμε κατώπι

μα αλλιώς η μοίρα το βουλήθη

πρέπει να στρίψει σε μια κόχη

Τάχα, παρηγοριά θα βρούμε

η μέρα φόρεσε τη νύχτα

όλα είναι νύχτα όλα είναι νύχτα

κάτι θα βρούμε ζήτα ζήτα

Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι

βλέπω τα κόκκινά της νύχια

μπρος στη φωτιά πως θα γυαλίζουν

και τη θυμάμαι με το βήχα.

Ακούστε κι άλλα μελοποιημένα ποιήματα του Γ. Σεφέρη :

http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=index&sort=alpha&lyricist_id=472

Κ. Καρυωτάκης

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,

Σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.

Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.

Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,

Ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,

Χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,

Άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.

Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,

Η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.

Αλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά

Όποιος πατάει πάνω μας καθώς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.

Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,

Ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός

Πόνος μας, να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...

Ψεύτικα αισθήματα ψεύτικοι κόσμοι, 

μα το παράξενο φως του έρωτός μου

φέγγει στου σκοτεινού δρόμου την άκρη

με το παράπονο και με το δάκρυ.

Κόρη χλωμόθωρη μαυροντυμένη

κι είναι σαν όνειρο και περιμένει.

Λάμπει το βλέμμα της απ’ την ασθένεια

σάμπως να λιώνουνε χέρια κερένια.

Στ’ άσαρκα μάγουλα πώς έχει μείνει

πίκρα το νόημα γέλιου που σβήνει!

Είναι τ’ αξήγητο το μικροστόμα

δίχως το μίλημα, δίχως το χρώμα.

Κάποια μεσάνυχτα θα σ’ αγαπήσω, 

μούσα τα μάτια σου θα τα φιλήσω, 

να `βρω γυρεύοντας μες στα νερά τους

τα χρυσονείρατα και τους θανάτους

και τη βασίλισσα λέξη του κόσμου, 

και το παράξενο φως του έρωτός μου.

Εργασίες μαθητών :

Καρέλη Αναστασία

http://www.authorstream.com/Presentation/magdagaitanidou-2140609/

Παραπούρα Έλενα

http://www.authorstream.com/Presentation/magdagaitanidou-2140620/

http://www.authorstream.com/Presentation/magdagaitanidou-2140622/

Κάποια βίντεο προέρχονται από το Youtube.