Ένας στοργικός ηγέτης
Ο Ξενοφών εγκωμιάζει τις
ικανότητες και το ήθος του βασιλιά της Σπάρτης Αγησίλαου. Είναι γνωστό σε όλους
ότι ο Αγησίλαος αγαπούσε πολύ την πατρίδα του ,δεν λογάριαζε ούτε κόπους ούτε
κινδύνους κάθε φορά που έπρεπε να της προσφέρει κάποια βοήθεια. Ποτέ δεν έφερε
σαν δικαιολογία τη σωματική του αναπηρία ή τα γηρατειά για να αποφύγει τους
κόπους και τους κινδύνους. Πίστευε ότι ο καλός βασιλιάς έχει υποχρέωση να
προσφέρει στους υπηκόους του όσο το δυνατόν περισσότερες ευεργεσίες. Η πιο
μεγάλη ωφέλεια προς την πατρίδα ήταν η υπακοή στους νόμους. Η υπακοή ενός
βασιλιά στους νόμους δεν επέτρεπε σε κανέναν να μην υπακούει. Κανείς δεν θα
σκεφτόταν να παρανομήσει, όταν ο βασιλιάς ήταν τόσο νομοταγής. Η συμπεριφορά
του ακόμη και απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους ήταν άψογη. Τους
κατηγορούσε, όταν διέπρατταν σφάλματα, αλλά τους τιμούσε, όταν έκαναν κάποιο
καλό. Στεκόταν βοηθός ακόμη και στους εχθρούς, αν τους τύχαινε κάποια συμφορά.
Πίστευε ότι κέρδος για την πόλη ήταν να είναι όλοι σώοι και ζημία, αν χανόταν
κάποιος έστω και ανάξιος. Προσπαθούσε να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για
τους πολίτες και ήταν τόσο στοργικός ακόμη και προς τους πολιτικούς του
αντιπάλους, ώστε να παρομοιάζεται με πατέρα που φροντίζει για τα παιδιά του. Η
σχέση που επεδίωκε να έχει με τους πολίτες δεν ήταν αυταρχική και εξουσιαστική.
Εκτός από ηγέτης ήταν και παιδαγωγός. Αντιμετώπιζε τον κάθε πολίτη ως μια
ξεχωριστή προσωπικότητα.
Παράλληλο κείμενο :
Ο Ξενοφώντας αναφέρεται στη
συνάντηση του Αγησιλάου με τον Πέρση σατράπη Φαρνάβαζο για την οποία είχε
μεσολαβήσει ένας κοινός τους φίλος, ο Απολλοφάνης από την Κύζικο. Ο Αγησίλαος
φτάνει με τους 30 άνδρες του στο μέρος της συνάντησης για φιλική συνομιλία.
Όταν ο Φαρνάβαζος ήρθε και είδε ότι ο Αγησίλαος καθόταν πάνω στα χορτάρια, κι
αυτός κάθισε πάνω σε μαλακά κεντητά μαξιλάρια, ντράπηκε βλέποντας την απλότητα
του Αγησιλάου και κάθισε κι αυτός πάνω στα χορτάρια. Αφού χαιρέτησε ο ένας τον
άλλο, πήρε πρώτος το λόγο ο Φαρνάβαζος, γιατί ήταν και μεγαλύτερος σε ηλικία.
Ο Αγησίλαος διάγει λιτή κι απέριττη ζωή. Παρόλο
που είναι βασιλιάς δεν εκμεταλλεύεται το αξίωμά του, για να πλουτίσει, γιατί
γνωρίζει ότι άλλα πράγματα είναι πιο σημαντικά από τα πλούτη. Είναι ένας
άνθρωπος που επιβάλλεται ακόμη και σε μεγαλύτερους, όπως ο Φαρνάβαζος, ο οποίος
ντράπηκε για την τρυφηλότητά του, όταν είδε την απλότητα του Αγησιλάου, μέσω
της λιτής του παρουσίας. Η πολυτελής ενδυμασία και τα μαξιλάρια των Περσών
έρχονται σε αντίθεση με την επιβλητική λιτότητα των Σπαρτιατών.
Και στα δύο κείμενα παρουσιάζεται και
εγκωμιάζεται η προσωπικότητα και η συμπεριφορά του Αγησιλάου, ο οποίος δεν
ξεχώριζε τον εαυτό του από τους άλλους πολίτες και ζούσε με τέτοιο τρόπο ώστε
να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Δεν απαιτούσε για τον εαυτό του περισσότερα
απ’ όσα διεκδικούσε για τους συμπολίτες του.
καλο
ΑπάντησηΔιαγραφή