Ο λύκος, Έρμαν Έσε

Ο λύκος, Έρμαν Έσε

ΕΡΜΑΝ ΕΣΕ

Ο λύκος

         O Γερμανός συγγραφέας Έρμαν Έσε έγραψε αυτό το διήγημα στις αρχές του εικοστού αιώνα, το 1903, όταν ακόμη τα άγρια ζώα δε διέτρεχαν πολλούς κινδύνους ούτε απειλούνταν με εξαφάνιση, όπως συμβαίνει στην εποχή μας. O μακρύς και ψυχρός χειμώνας των γαλλικών και ελβετικών βουνών περιγράφεται πολύ σκληρός για τα ζώα της περιοχής, τόσο που ακόμα και οι γνωστοί για την επιθετικότητά τους λύκοι να αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης.

Ποτέ άλλοτε τα γαλλικά βουνά δεν είχαν γνωρίσει τόσο κρύο ούτε τόσο μακρύ χειμώνα. Εδώ και βδομάδες ο αέρας ήταν διαυγής, ξηρός και ψυχρός. Τις μέρες οι χιονισμένες κορυφές φάνταζαν ατελείωτες κάτω από το διαπεραστικό γαλάζιο του ουρανού, τις νύχτες το φεγγάρι, διαυγές και μικροσκοπικό, σκαρφάλωνε πάνω τους, ένα φοβερό κατεψυγμένο φεγγάρι από κίτρινη λάμψη, που το έντονο φως του χλώμιαζε πάνω στο χιόνι κι έμοιαζε με σώμα από πάγο. Οι άνθρωποι απέφευγαν όλους τους δρόμους και κυρίως τα υψίπεδα, κάθονταν καθηλωμένοι και ξεστομίζοντας κατάρες στις καλύβες των χωριών, που τα κόκκινα παράθυρά τους έμοιαζαν τη νύχτα, πλάι στο γαλάζιο φως του φεγγαριού, θολά σαν από καπνό και πότε πότε έσβηναν.
         Ήταν δύσκολη εποχή για τα ζώα της περιοχής. Τα μικρότερα ξεπάγιαζαν αράδα, ακόμη και τα πουλιά, και τα ισχνότερα πτώματα γίνονταν λεία για τα γεράκια και τους λύκους. Ακόμη όμως κι αυτά υπέφεραν φοβερά από το κρύο και την πείνα. Υπήρχαν λίγες μόνο αγέλες λύκων και η ανάγκη τις έκανε να συμμαχούν μεταξύ τους. Τις μέρες οι λύκοι έβγαιναν για κυνήγι ένας ένας. Πού και πού τριγύριζε κάποιος στο χιόνι, λιπόσαρκος,* πεινασμένος, άγρυπνος, άφωνος και τρομαγμένος, σαν φάντασμα. Η μικρή σκιά του σερνόταν δίπλα του πάνω στον πάγο. Τέντωνε το ρύγχος του στον αέρα και ενίοτε* έπιανε κάποιο ξερό, βασανισμένο βογκητό. Τα βράδια όμως έβγαιναν όλοι μαζί στο κυνήγι και ορμούσαν ουρλιάζοντας στα χωριά. Τα κοτέτσια και οι στάβλοι ήταν καλά φυλαγμένα και πίσω από τα σφαλιστά παραθυρόφυλλα βρίσκονταν κρεμασμένα τα τουφέκια - δύο από την αγέλη είχαν κιόλας σκοτωθεί.

Γεώργιος Ροϊλός, Βράχια

         Ο παγετός δεν έλεγε να υποχωρήσει. Συχνά οι λύκοι κάθονταν ακίνητοι ο ένας πλάι στον άλλο προσπαθώντας να ζεσταθούν με τα σώματά τους · έστηναν αυτί γυρεύοντας να πιάσουν κάποιον ήχο από τη νεκρή ερημιά ώσπου κάποιος, τυραννισμένος απ' την πείνα, τιναζόταν επάνω βγάζοντας ένα φοβερό μουγκρητό. Τότε γυρνούσαν όλοι προς το μέρος του, έτρεμαν και ξεσπούσαν σ' ένα τρομερό ουρλιαχτό, όλο απειλή και παράπονο.
         Ένα μικρό τμήμα της αγέλης αποφάσισε τελικά να αναζητήσει αλλού την τύχη του. Νωρίς το πρωί βγήκαν από τις σπηλιές τους, συγκεντρώθηκαν και μύρισαν γεμάτοι ένταση και αγωνία τον παγωμένο αέρα. Έπειτα ξεκίνησαν με ταχύ και ομοιόμορφο βήμα. Όσοι είχαν μείνει πίσω τους κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια, έκαναν μερικά βήματα προς το μέρος τους, στάθηκαν αναποφάσιστοι κι άβουλοι και γύρισαν αργά αργά πίσω.
         Οι μετανάστες χωρίστηκαν το μεσημέρι. Τρεις απ' αυτούς τράβηξαν προς ανατολάς, προς τον ελβετικό Ιούρα, οι άλλοι προς νότον. Οι τρεις ήταν όμορφα και δυνατά ζώα, φοβερά όμως αποσκελετωμένα. Η κοιλιά τους ήταν στενή σαν μια ζώνη, στο στήθος τα πλευρά τους είχαν τιναχθεί έξω, τα στόματα ξερά και τα μάτια γουρλωμένα από την απελπισία. Έφτασαν στον Ιούρα, τη δεύτερη μέρα πέτυχαν ένα κριάρι, την τρίτη ένα σκύλο κι ένα γαϊδούρι, αλλά όλος ο πληθυσμός της περιοχής ξεσηκώθηκε εναντίον τους. Οι απροσδόκητοι εισβολείς είχαν τρομάξει τους πάντες. Οι ταχυδρόμοι κυκλοφορούσαν οπλισμένοι, κανείς δεν πήγαινε από το ένα χωριό στο άλλο χωρίς να κρατάει όπλο ή να συνοδεύεται από οπλοφόρους. Μετά την ωραία τους λεία τα τρία ζώα ένιωσαν ωραία στην ξένη περιοχή· τα έπιασε όμως και φόβος· παρ' όλα αυτά ριψοκινδύνευαν εδώ όσο δεν το είχαν κάνει ποτέ στον τόπο τους κι έτσι όρμησαν μέρα μεσημέρι σε ένα στάβλο. Αυτήν τη φορά όμως βρέθηκαν αντιμέτωποι και με ανθρώπους. Οι λύκοι είχαν επικηρυχθεί, κάτι που διπλασίαζε το θάρρος των χωρικών. Σκότωσαν δύο, τον ένα με μια σφαίρα στο λαιμό, τον άλλο με τσεκούρι. Ο τρίτος ξέφυγε τρέχοντας απεγνωσμένα, ώσπου έπεσε μισοπεθαμένος πάνω στο χιόνι. Ήταν ο πιο νέος και ο πιο ωραίος από τους λύκους, ένα περήφανο ζώο, πολύ δυνατό και ευλύγιστο. Έμεινε ώρα πάνω στο χιόνι αγκομαχώντας. Κόκκινοι, αιμάτινοι κύκλοι στριφογύριζαν μπροστά στα μάτια του και πότε πότε έβγαζε ένα σφυριχτό αναστεναγμό γεμάτο πόνο. Μια τσεκουριά τον είχε βρει στην πλάτη. Συνήλθε όμως και σηκώθηκε. Τότε μόνο είδε πόσο δρόμο είχε κάνει. Δεν υπήρχε ίχνος ούτε ανθρώπων ούτε σπιτιών, μόνο ένα χιονισμένο ψηλό βουνό εμπρός του. Ήταν το Σασσεράλ. Αποφάσισε να πάει γύρω γύρω. Για να σβήσει τη δίψα του, έφαγε ένα μικρό κομμάτι από τη σκληρή κρούστα του χιονιού.
         Στην άλλη πλευρά του βουνού βρήκε ένα χωριό. Νύχτωνε. Περίμενε σ' ένα πυκνό ελατόδασος. Έπειτα γλίστρησε προσεκτικά γύρω από τους φράχτες των περιβολιών, ακολουθώντας τη μυρωδιά των ζεστών στάβλων. Δεν υπήρχε ψυχή στο δρόμο. Δειλά δειλά κοιτούσε προς το μέρος των σπιτιών. Πέφτει τότε ένας πυροβολισμός. Βάζει τα πόδια στον ώμο, πέφτει κι άλλη τουφεκιά. Είχε πληγωθεί. Η λευκή του κοιλιά είχε λεκιαστεί από το αίμα που έρρεε σε χοντρές σταγόνες. Κατάφερε όμως με ελιγμούς να ξεφύγει και να φτάσει στο πέρα δάσος. Εκεί περίμενε με τ' αυτιά τεντωμένα• άκουσε φωνές και βήματα να πλησιάζουν από δύο πλευρές. Κοίταξε με αγωνία προς το βουνό επάνω. Η ανάβαση ήταν πολύ δύσκολη, δεν είχε όμως άλλη επιλογή. Αναρριχήθηκε στο γλιστερό βουνό, ενώ κάτω βασίλευε ένας ορυμαγδός από κατάρες, διαταγές και φώτα από τα φανάρια. Ο πληγωμένος λύκος σκαρφάλωσε τρέχοντας στο μισοσκότεινο πευκοδάσος, ενώ το σκούρο αίμα συνέχιζε αργά αργά να στάζει.
         Το κρύο είχε κοπάσει. Ο ουρανός στη δύση ήταν ομιχλώδης κι έμοιαζε να υπόσχεται χιονόπτωση.
         Το εξαντλημένο ζώο είχε τελικά ανεβεί στην κορυφή. Βρισκόταν σ' ένα μεγάλο χιονισμένο υψίπεδο, ψηλά πάνω από το χωριό. Δεν ένιωθε πείνα αλλά κάτι αμυδρά τσιμπήματα από το τραύμα. Ένα χαμηλόφωνο τρεμάμενο γάβγισμα βγήκε από το στόμα του, η καρδιά του χτυπούσε με κόπο κι ένιωθε το χέρι του θανάτου να τον πιέζει σαν ένα ανείπωτα βαρύ φορτίο. Τον τράβηξε ένα μοναχικό έλατο· ξάπλωσε στην κουφάλα του κοιτάζοντας τη χιονισμένη νύχτα. Μισή ώρα πέρασε. Ένα θαμπό, κόκκινο φως έπεσε στο χιόνι, αλλόκοτο και τρυφερό. Ο λύκος σηκώθηκε βογκώντας και έστρεψε το ωραίο του κεφάλι προς το φως. Ήταν το φεγγάρι που ορθωνόταν τεράστιο και κόκκινο σαν αίμα από τα νοτιοανατολικά. Είχε βδομάδες πολλές να παρουσιαστεί τόσο κόκκινο και μεγάλο. Το βλέμμα του μελλοθάνατου ζώου κρεμάστηκε με θλίψη από το θαμπό δίσκο του φεγγαριού κι από το στόμα του βγήκε και πάλι ένα αδύναμο ουρλιαχτό.
         Πλησίασαν φώτα και βήματα. Χωρικοί κουκουλωμένοι με τις κάπες τους, κυνηγοί και νεαρά αγόρια με χιονοπέδιλα και άσχημες γκέτες* προχωρούσαν βουλιάζοντας στο χιόνι. Κραυγές. Κάποιος είχε ανακαλύψει τον ετοιμοθάνατο λύκο. Έπεσαν δυο πυροβολισμοί χωρίς να βρουν στόχο. Καθώς όμως είδαν πως ήταν στα τελευταία του, έπεσαν επάνω του με ραβδιά και ρόπαλα. Εκείνος δεν ένιωθε πια τίποτα.
         Με σπασμένα τα μέλη του έσυραν το λύκο στο χωριό. Γελούσαν, πανηγύριζαν, γιόρταζαν με ρακή και καφέ, τραγουδούσαν, έβριζαν. Κανείς τους δεν έβλεπε την ομορφιά του χιονισμένου δάσους ούτε τη λάμψη των υψιπέδων ούτε το κόκκινο φεγγάρι που κρεμόταν πάνω από το Σασσεράλ και που το αδύναμο φως του αντανακλούσαν οι κάννες των όπλων τους, οι κρύσταλλοι του χιονιού και τα γυάλινα μάτια του σκοτωμένου λύκου.

Έ. Έσε, Η πόλη των ξένων στο νότο,
μτφρ. Θ. Λουπασάκης, Σμίλη

    

Μαξ Ερνστ, To τελευταίο δάσος

---

* λιπόσαρκος: αδύνατος * ενίοτε: κάποτε * γκέτες: κομμάτια από χοντρό ύφασμα ή δέρμα που καλύπτουν το κάτω μέρος των ποδιών ή τις κνήμες                                                                                          ( Ψηφιακό σχολείο)

Εργασίες μαθητών ( Β' Τάξη Γυμνασίου Μελίκης, 2012- 2013)


Ο Λύκος (Canis lupus) είναι θηλαστικό της τάξης των Σαρκοφάγων (Carnivora). Έχει κοινή καταγωγή με τον σκύλο (Canis lupus familiaris) και θεωρείται πρόγονος όλων των ειδών σκύλων που υπάρχουν σήμερα. Οι λύκοι ήταν κάποτε άφθονοι και κατοικούσαν σε όλη σχεδόν τη Βόρεια Αμερική, την Ευρασία και τη Μέση Ανατολή, και έως πριν λίγους αιώνες ήταν το θηλαστικό με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στη Γη. Σήμερα, για διάφορους λόγους που έχουν να κάνουν με την εξάπλωση και τη δραστηριότητα του ανθρώπου, που συνεπάγεται την καταστροφή των τόπων διαβίωσης των λύκων, αλλά και το εκτεταμένο κυνήγι εναντίον τους, οι λύκοι υπάρχουν μόνο σε ένα πολύ μικρό κομμάτι της προηγούμενης ζώνης εξάπλωσής τους

Όντας είδος κλειδί (keystone species) αποτελεί συστατικό του οικοσυστήματος, στο οποίο τυπικά ανήκει. Η μεγάλη ποικιλία ενδιαιτημάτων τα οποία χρησιμοποιούν οι λύκοι υποδεικνύει την προσαρμοστικότητά τους ως είδος και περιλαμβάνει δάση, βουνά, τούνδρες, τάιγκες και λιβάδια. Αναφέρονται ως απειλούμενο είδος, εξαιτίας της δραστικής μείωσης του πληθυσμού του σε διάφορες περιοχές του κόσμου.


Ο ΒΟΣΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΥΚΟΣ 

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας βοσκός που φύλαγε τα πρόβατά του. Μια μέρα, αποφάσισε να κάνει ένα αστείο στους συγχωριανούς του γιατί βαριόταν. Φώναξε, «Βοήθεια! Λύκος! Λύκος!» και οι συγχωριανοί του έτρεξαν να τον βοηθήσουν. Όταν έφτασαν στο βουνό τον ρώτησαν που είναι ο λύκος. Εκείνος γέλασε και τους είπε ότι ήταν αστείο.

Ο βοσκός έκανε το ίδιο αστείο πολλές φορές. Μια φορά όμως, ένας λύκος πράγματι εμφανίστηκε και επιτέθηκε στα πρόβατα. Ο βοσκός έτρεξε προς το χωριό και φώναξε: «Βοήθεια! Λύκος! Λύκος!».

Οι συγχωριανοί του τον άκουσαν αλλά δεν τον πίστεψαν γιατί νόμιζαν ότι ήταν αστείο. Τότε, εκείνος τους εξήγησε ότι δεν έλεγε ψέματα.

Τελικά, πήγαν όλοι στο βουνό και είδαν το λύκο να φεύγει τρέχοντας και τριγύρω τους βρίσκονταν πολλά σκοτωμένα πρόβατα.


Προτεινόμενη δραστηριότητα :

Ακούστε το μουσικό παραμύθι του Σεργκέι Προκόφιεφ 
" Ο Πέτρος και ο λύκος"

Διαθεματικές εργασίες :

1. Τραγούδια με αναφορές σε λύκους

http://www.youtube.com/watch?v=e6eSBf4y9Wc

http://www.youtube.com/watch?v=_0MsFetNdMc

Ο λύκος

           

Στίχοι:   Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική:   Θέμης Καραμουρατίδης

1.         Νατάσα Μποφίλιου                

Κάθε παιχνίδι έχει μια νίκη και μια ήττα

κι από παιδί το ξέρω, πριν την αλφαβήτα

όμως απόψε ούτε νίκη, ούτε ήττα.

Από μωρό κοιμάμαι με το φως σβησμένο

απ’ το σκοτάδι ξέρω τι να περιμένω.

Έχω ένα λύκο στο μυαλό μου αναθρεμμένο.

Κι όσο τη γη αυτή γυρίζει με ένα σώμα

δεν έχει κλείσει τις παρτίδες του ακόμα.

Κι όσο στο στήθος η καρδιά του θα χτυπάει

θα τον κρατάει αυτή η ζωή κι ας μην του πάει.

Περνούν οι άνθρωποι νερό, σιγά το νέο

έχω γνωρίσει ένα ποσοστό γενναίο

μέσα στη θλίψη έχω μάθει να αναπνέω.

Και κάθε τόσο που γεμίζει το φεγγάρι

βγάζω το λύκο πριν τον πάρουνε χαμπάρι

από τη νύχτα τους εκδίκηση να πάρει.

Κι όσο τη γη αυτή γυρίζω με ένα σώμα

δεν έχω κλείσει τις παρτίδες μου ακόμα.

Κι όσο στο στήθος η καρδιά μου θα χτυπάει

θα με κρατάει αυτή η ζωή κι ας μη μου πάει.

Το τραγούδι της Βάλιας και του Λύκου - 2003         

           

Στίχοι:   Χρήστος Ρουμελιωτάκης

Μουσική:   Διάφανα Κρίνα

1.         Διάφανα Κρίνα                       

Ένας λύκος κάθε βράδυ

μου τηλεφωνάει,

λέει πως είναι άγριος

κι ότι θα με φάει.

Λύκε, λύκε που γυρίζεις

μοναχός στο χιόνι,

έχω τη μανούλα μου

και δεν είμαι μόνη.

Ένας λύκος κάθε βράδυ

μου τηλεφωνάει

και μου λέει παραμύθια

και μου τραγουδάει.

Λύκε, λύκε δεν πιστεύω

ό,τι κι αν μου λες,

ξέρω ότι είσαι μόνος

και τα βράδια κλαις...

3. 'Hungry Like the Wolf' by Duran Duran

4.     'She-Wolf' by Shakira

Rock and Metal Songs :

1."Thrown To The Wolves" - Death Angel
2."The Bite" - Wolf
3."7 Days To The Wolves" - Nightwish
4. 'Of Wolf and Man' by Metallica

5. 'Bark at the Moon' by Ozzy Osbourne

Παροιμίες και εκφράσεις για τους λύκους :

«Γλίτωσα από το στόμα του λύκου»

Ο λύκος είναι άγριο ζώο, ζει συνέχεια τον ανταγωνισμό και κινείται με το ένστικτο της επιβίωσης.  Είναι πάρα πολύ δύσκολο να δούμε ένα λύκο μέσα στο δάσος γιατί ο λύκος φοβάται τον άνθρωπο και με το που θα αντιληφτεί την παρουσία μας απομακρύνεται. Αν, όμως, τον πλησιάσουμε και είναι με τα μικρά του τότε πραγματικά διατρέχουμε μεγάλο κίνδυνο και προκειμένου να τα προστατέψει μπορεί να μας επιτεθεί.

Γι’ αυτό από μακριά και αγαπημένοι…

«Έκανες τον λύκο φίλο, βάστα και κομμάτι ξύλο»

Τα λυκάκια, αφού γεννηθούν, χρειάζονται 2 μήνες περίπου μέχρι να εμφανίσουν τα πρώτα «αυθεντικά» σημάδια του λυκίσιου χαρακτήρα τους, όπως η θηρευτική τους δραστηριότητα. Όταν γίνουν 1 έτους περίπου αποκτούν την ιδιοσυγκρασία ενός άγριου ζώου που δεν τιθασεύεται με εκπαίδευση και ούτε ημερεύει με αγκαλιές. Ο ενήλικος πλέον λύκος, όσα χρόνια και να περάσουν, θα διατηρήσει με πείσμα τον άγριο χαρακτήρα του. Όταν, όμως,  τα λυκάκια έχουν μεγαλώσει σε συνθήκες αιχμαλωσίας, τότε στα πρώτα στάδια της ζωής τους πιθανότατα να αναγνωρίσουν τον άνθρωπο που τα φροντίζει ως τον κυρίαρχο αλλά στη συνέχεια θα γίνουν επιθετικά.

Γι’ αυτό το λουρί δεν του ταιριάζει…

«Ουρλιάζει ο λύκος μπάτι στα ουρμάνια»

Οι λύκοι έχουν αναπτύξει ένα πολύπλοκο σύστημα επικοινωνίας που έχει ως κύριο τρόπο έκφρασης το ουρλιαχτό. Έτσι, ουρλιάζουν όταν πρέπει να μαζευτούν για να κυνηγήσουν και ο αρχηγός θέλει να εμψυχώσει τα άλλα μέλη της αγέλης. Μέσω του ουρλιαχτού χαιρετούν τους άλλους λύκους, ως συγγενείς τους,  αλλά και τους διώχνουν στην περίπτωση που παραβιάζουν τα όρια της επικράτειάς τους. Το ουρλιαχτό τους, όμως, δε δηλώνει μόνο κινήσεις στρατηγικής αλλά και τη διάθεσή τους να παίζουν μεταξύ τους και κυρίως με τα μικρά. Για να δηλώσουν έντονη παρουσία στους εχθρούς τους ουρλιάζουν σε διαφορετικές νότες και τόνους, κάνουν δηλαδή διαφορετικές φωνές.

Οικολογία του λύκου

«Κουβέντα κουβεντούλα τρώει ο λύκος τη Βιτούλα»

Ο λύκος είναι ένα από τα πιο έξυπνα ζώα με αναπτυγμένο νευρικό σύστημα που τον βοηθά να αντιλαμβάνεται άμεσα το περιβάλλον του και να προσαρμόζεται σ΄ αυτό. Όταν  ο άνθρωπος κάθεται αμέριμνος  με  το κοπάδι του χωρίς το φυλάει  ένας κατάλληλα εκπαιδευμένος σκύλος (ελληνικός ποιμενικός)  και, όταν, από την άλλη, έχει  υποβαθμίσει το φυσικό βιότοπο του λύκου με αποτέλεσμα να μη βρίσκει εκεί τροφή, τότε ο λύκος θα  διεκδικήσει την κατσίκα (τη Βιτούλα) του κτηνοτρόφου. Χρησιμοποιώντας τις ικανότητες και τα προσόντα του, όπως η ακοή και η μυρωδιά,  καταφέρνει να  περνά απαρατήρητος και να αρπάζει το θήραμα του.

Γι αυτό να έχετε έναν ποιμενικό από κοντά…

«Ο λύκος έχει χοντρό το λαιμό του, γιατί φροντίζει μοναχός του»

Οι  λύκοι είναι καλοί κυνηγοί και ως άγρια ζώα εξασφαλίζουν μόνοι τους την τροφή τους μέσα στον φυσικό τους βιότοπο.  Τρέφονται  με ελάφια, ποντίκια, υδρόβια πτηνά, πρόβατα, αίγες, σκίουρους,  φρούτα και λαχανικά.  Αν και δεν κυνηγούν όλα τα μέλη της αγέλης πάντα μεριμνούν να τρέφονται όλοι με προτεραιότητα, όμως, στο αρχηγικό ζευγάρι.

Γι’ αυτό κάθε ποντίκι μετράει…

«Άμα μπει ο λύκος στο μαντρί, θα αρπάξει του φτωχού το αρνί»

Όταν οι λύκοι κυνηγούν  παρακολουθούν στενά το κοπάδι-στόχο προσπαθώντας να εντοπίσουν την παραμικρή αδυναμία στη κίνηση. Όταν κάποιο ζώο είναι άρρωστο ή τραυματισμένο είναι εύκολο να ξεχωρίσει από το υπόλοιπο κοπάδι, καθώς έχει μειωμένη αντοχή στο τρέξιμο. Ένα τέτοιο αδύναμο ζώο αποτελεί την τέλεια ευκαιρία για το λύκο, καθώς είναι σαφώς πιο εύκολο να πιαστεί. Κυνηγώντας οι λύκοι άρρωστα ή αδύναμα ζώα  επιτρέπουν στα ισχυρότερα ζώα να επιβιώσουν και βοηθούν  στο να μη μεταδίδονται ασθένειες μεταξύ των ζώων στο δάσος.

Γι’ αυτό κάθε δάσος θέλει το λύκο του…

«Ο λύκος στην αντάρα φαίνεται»

Οι λύκοι στην προσπάθεια να πλησιάσουν το κοπάδι όσο πιο κοντά γίνεται, μετακινούνται με ευλάβεια προσέχοντας να μην κάνουν τον παραμικρό θόρυβο για να τρομάξουν τα ζώα. Όταν καταφέρουν να βρεθούν κοντά στο κοπάδι, τότε προκαλούν πανικό στα ζώα του κοπαδιού κυνηγώντας τα και γρυλίζοντας απειλητικά εναντίον τους. Τα ζώα του κοπαδιού πανικοβλημένα, πλέον, αρχίζουν να τρέχουν προσπαθώντας παράλληλα να διατηρηθούν όλα μαζί. Οι λύκοι συνεχίζουν να απειλούν το κοπάδι για ώρες δοκιμάζοντας συνεχώς τις αντοχές των ζώων μέχρι να πιάσουν το θήραμά τους.

«Ο λύκος δε βρωμίζει τη φωλιά του»

Κάθε αγέλη λύκων διατηρεί μία περιοχή-επικράτεια, τα όρια της οποίας υπερασπίζεται για να μην τα παραβιάσει άλλη αντίπαλη αγέλη και δημιουργηθεί ανταγωνισμός στην εύρεση τροφής. Έτσι, κάθε αγέλη κυνηγά στη δική της επικράτεια, κάνοντας ελάχιστες μετακινήσεις. Στην εποχή της αναπαραγωγής το θηλυκό, αφού γεννήσει, καθαρίζει τη φωλιά του τρώγοντας τον πλακούντα για να μην αναπτυχθούν μικρόβια αλλά και για να κρατήσει το ίδιο θρεπτικές ουσίες.

Ποιμενικός σκύλος  και λύκος

«Τα σκυλιά τρώγονται και ο λύκος τρώει τα πρόβατα»

Ένας καθαρόαιμος ελληνικός ποιμενικός σκύλος θα λατρέψει ένα κοπάδι με πρόβατα και θα θεωρήσει κάθε πρόβατο ως μέλος της δικής του οικογένειας. Παράλληλα, θα κυνηγήσει σθεναρά και θα αναχαιτίσει κάθε εχθρό που θα θελήσει να βλάψει τα ‘αδέλφια’ του-πρόβατα. Όταν δει κάποιον λύκο να πλησιάζει γρυλίζοντας, ο ποιμενικός σκύλος δε θα φοβηθεί και θα διώξει τον πεινασμένο λύκο. Όταν, όμως, το κοπάδι δε φυλάσσεται από ελληνικό ποιμενικό τότε ο λύκος μπορεί χωρίς δυσκολία να επιτεθεί στα πρόβατα σε περίπτωση που δε βρίσκει τροφή στο δάσος.

                                        Παραμύθια

http://www.youtube.com/watch?v=EAuCH8oXXP0

http://www.youtube.com/watch?v=T2u3DnTkkRk

http://www.youtube.com/watch?v=Kb9LeDgrN-s

http://www.youtube.com/watch?v=ph_s9oH080w

http://www.youtube.com/watch?v=ePSBK_YkYTE

Προτεινόμενες δραστηριότητες :
Γράψτε κι εσείς το δικό σας παραμύθι με πρωταγωνιστή έναν λύκο!

Ξαναγράψτε το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας

από την οπτική γωνία του λύκου!

http://www.scribd.com/doc/11794031/%CE%A4%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%9A%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CF%85

Ινδιάνικο παραμύθι :

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε:  

   "Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα σε όλους μας"Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ. Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και  η πίστη στο Θεό.'

     Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:

   "Ποιος λύκος νικάει;"

    Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ...............

   "Αυτός που ταΐζεις."